اثر بخشی آموزش روان درمانی جامع دینی بر تقویت ارتباط دانش آموزان با والدین در دوره دوم متوسطه

ارتباط و تعامل با دیگران از مؤلفه‌های مؤثر در زندگی اجتماعی و تضمین سلامت و بهداشت روان آدمی محسوب می‌شود و با تمرکز بر رویکردهای پیشگیرانه و درمانی به تقویت ارتباط و درنهایت سلامت انسان‌ها کمک می‌کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان‌درمانی جامع دینی و تقویت ارتباط بین فردی دانش آموزان دختر متوسطه دوم با والدین آنان انجام شد. هدف نهایی روان‌درمانی جامع دینی، حل مشکل و پیشگیری از آسیب‌ها و اختلالات و معرفی انسان سالم می‌باشد که در این پژوهش با تمرکز بر این مدل به پیشگیری از آسیب‌های مربوط به ارتباط معیوب و تقویت ارتباط و تعامل در خانواده و والد- فرزند و بالعکس می‌باشد. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل می‌باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت بود از کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه سه آموزش‌وپرورش شهر تهران که در سال تحصیلی 1397-1396 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل 24 نفر از دانش آموزان بود که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. به این صورت که با استفاده از پرسش‌نامه غربالگری، تعداد 100 نفر را که بیشترین مشکل را در ارتباط بین فردی داشتند، انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه 12 نفری (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه بر اساس پروتکل مبتنی بر روان‌درمانی جامع دینی تحت آموزش قرار گرفتند. از پرسش‌نامه‌های الف- SCL90 (دروکاتیس و همکاران، 1973)، ب- الگوی ارتباطی خانواده (RFCP، ریچی و فیتر پاتریک، 1990) ج- GHQ (سلامت روان) برای جمع‌آوری‌های داده‌های پژوهش استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس نشان داد، اثر گروه آزمایش بر پس‌آزمون نمرات ارتباط بین فردی معنی‌دار است. نتایج این تحقیق نشانگر مؤثر بودن آموزش روان‌درمانی جامع دینی در تقویت ارتباط بین فردی والدین و دانش آموزان بود. لذا روان‌درمانی جامع دینی برای نوجوانان از سوی بسیاری از درمانگران مورداستفاده قرار گیرد. این پژوهش لزوم توجه و مؤثر بودن آموزش روان‌درمانی جامع دینی را خاطرنشان می‌سازد.